Lefkoşa'dan, İlkokul Öğrencisi Melis'ten Cizre'deki Çocuklara Mektup: 

"Savaş olmayan ülkelerdeki insanların ve çocukların da sizi düşündüğünü bilmenizi isterim"

Doğu'da Hayat Batı'da Hayat

(13 yaş)

"Sabahları zil sesleri duymamız gerekir niye top, silah sesleri duyuyoruz?"

Biz neredeyse hayatın durduğu yerdeyiz. Ne eğitim, ne sağlık, ne de can güvenliğimiz var. Bize zaten en büyük darbeyi öğretmenlerimiz giderek vurdu ya! Öğretmenlerimiz bizim öyle hayallerimiz vardı ki.. Ama şimdi bütün hayallerimiz suya düşmüş durumda. Şimdi sadece düşündüğümüz tek şey yaşayacak mıyız yoksa yaşatacaklar mi ? Sabahları zil sesleri duymamız gerekir niye top, silah sesleri duyuyoruz? Biz ne yaptık da bunları hak ettik? Silah ve top sesleri geldiğinde kardeşlerimiz yanımıza gelip bize sarılıyorlar 'abla korkuyoruz' diyorlar. Biz geceleri uyurken anne babamız uyumuyor, sabahlara kadar başımızda bekliyorlar birşey olsa hemen bizi korumak için.. Hani mutluluk, hani eğitim, hani adalet, hani barış? Ne olur sesimizi duyun. Biz Barış istiyoruz, biz savaş istemiyoruz ...

Cizre'den Merve (13 yaş)

"Öğretmenimi aradı annem, cevapta vermiyorlar".

Ben dördüncü sınıf öğrencisiyim. Sokağa çıkma yasağı var dediler. Tamam, sokağa çıkma var da niye silahlar, bombalar atılıyor onu anlamıyorum hiç. Annem hep kızıyor bize. Dışarı çıkmayın diye. Bahçeye bile çıkınca kızıyorlar. Çok sıkıldım. Oynamak istiyorum. Okuluma gitmek istiyorum. Öğretmenimi aradı annem, cevapta vermiyorlar.

"Şimdi de silahlar atılıyor. Uyuyamıyoruz". 

Sokağa çıkma yasağı var, okulumuza gidemiyoruz. Okulumuzda bir şey yok. Öğretmenlerimiz gitti. Biz öğretmenlerimizi çok özlüyoruz. Onlar hep rüyalarımıza giriyor. Canım çok sıkılıyor. Öğretmenimiz bize ders anlatırdı. Bize biber gazı sıkmasınlar, gözlerimiz çok acıyor. Şimdi de silahlar atılıyor. Uyuyamıyoruz. Küçük kardeşim geceleri çok ağlıyor.  4 yaşında. Annem susturamıyor. Sokağa çıkmayı kaldırsınlar. Okuluma gitmek istiyorum. Sokaklarda top oynamak istiyorum. Korkmak istemiyorum.

                                                                                                                                                             

(8 yaş) 

"Barışın, huzurun olduğu yerde olmak istiyoruz"

Biz barış istiyoruz. Artık memleketimizde rahat olmak istiyoruz. Barışın huzurun olduğu yerde olmak istiyoruz. Psikolojimiz bozulmuş okulumuzdan olmuşuz. Lütfen artık bu olaylar olmasın sesimizi duyun. (10 yaş)

Medya'dan.. 

Var mı mantıklı bir cevabınız?..

"Bunlar bir yana biz niye sürekli eve hapsediliyoruz, niye evlerimiz taranıyor, baskınlar yapılıyor canımıza kast ediliyor?"

Ben Cizre'den bir öğrenciyim. Burada geleceğinin hayalini dair kuramıyorsun.  Değil ben büyünce bu olacağım diye düşünmeyi yarın şuraya gideceğim bile diyemiyoruz.  Çünkü biz burada her an ölebilme ihtimali ile yaşıyoruz.  Yani anlık bir yaşantımız var.  Ben bunu hak ettiğimi düşünmüyorum. Kim olursa olsun her insanın yasamaya hakkı vardır. Bizim başta yasam hakkımız olmak üzere birçok hakkımıza el konuluyor.  Eğitimde bunlardan biri.  Biz her türlü zorluğa karşı okumak için direnirken top sesleri içinde ders çalışıp birşeyler öğrenmeye çalışıyorken simdi bu hakkımız tamamen elimizden alınmış görünüyor. Ne okula gidebiliyoruz nede ilçede bir öğretmen bulabiliyoruz. Bunlar bir yana biz niye sürekli eve hapsediliyoruz niye evlerimiz taranıyor baskınlar yapılıyor canımıza kast ediliyor. Bizim batıdaki kardeşlerimizden farkımız nedir niye onlar yılbaşına hazırlanırken biz yasam savaşı veriyoruz? Var mı mantıklı bir cevabınız?

(13 yaş)

Aynen hapiste gibi hissediyorum özgür kalmak istiyorum

Merhaba arkadaşlar. Ben Cizre’de yaşayan 15 yaşında olan bir kızım bugün sokağa çıkma yasağı çıktı ve herkes evlerinde  kapanmış. Aynen hapiste gibi hissediyorum özgür kalmak istiyorum bugün okulda olacağıma evde oturmuş bizim başımıza ne gelecek acaba ölecek miyiz yaşayacak mıyız diye düşünüyorum. Silah ve bomba seslerinden korkmuş insanlarız ben okulumu öğretmenimi arkadaşlarımı özledim. Bizim  eğitimimizi çalan kişiler kimse, Allah onların belalarını versin.
Ben ve kuzenlerim toplanmış ders çalışmak istiyoruz ama silah seslerinden çalışamıyoruz.
Nerede hak, nerede adalet.
Allahım bize yardım edin bizi kurtarın.

(15 yaş)

Kısacası...

"Şimdi liseli bir genç kızım ama okumamı ve büyüyüp meslek sahibi olmamı elimden aldılar"

Annem hep bana derdi okuyup bize bakacaksın ben de çok sevinirim ve beklenen gün geldi okula başladım. O gün çok heyecanlıydım.  Yeni arkadaşlar yeni öğretmenler ve en önemlisi okuma yazma öğrenecektim ve öğrendim. Şimdi liseli bir genç kızım ama okumamı ve büyüyüp meslek sahibi olmamı elimden aldılar. Ben bu saatten sonra bu korkuyla bu psikolojiyle her gün sonumuz ne olacak diye düşünürken nasıl okurum. Bana bunun cevabını verin.

Her şeye rağmen BARIŞ İSTİYORUM. Yani kısacası bu sokağa çıkma yasakları kaldırılsın lütfen. Kardeşlik ve barış içinde yaşayalım.

(15 yaş)

Sokağı çıkma yasağı dediğiniz şey ne ki?

 

Korkulacak bir durum yok. Sadece evinizde oturuyorsunuz, dışarıdan silah sesleri geliyor, bombalar patlıyor, evinizin duvarına mermi isabet ediyor, patlayan bombalar nedeniyle bütün camlarınız paramparça oluyor. Ara sıra bu seslerden dolayı çocuklar hıçkıra hıçkıra ağlıyor. Tüm gece boyunca korkudan uyumuyorlar. Elektriğiniz, suyunuz, internetiniz kesiliyor yani dünya ile bağlarınız kesiliyor. Olacaklar bu kadar. Bunlar gayret normal şeyler. Ama bazen çok korkunç olmasa da korkunç denilebilecek şeyler de oluyor mesela evin içinde oturan birine mermi isabet ediyor yaralanıyor işte o yaralığı dışarı çıkartamıyorsunuz. Hele hastaneye hiç götüremiyorsunuz, eğer ölürse de kokmasın diye 　buzdolabına koyuyorsunuz. Bazen de erzağınız bitiyor, onu koşunuzda alıyorsunuz. Oda tabi komşularınız yaşıyorsa. Yani 21.Yüzyılın Türkiye’sinde yaşıyoruz bunlar gayret normal şeyler.

(16 yaş)

Her gün korkuyla uyansam bile hayalimden vazgeçmedim.

 

İlkokula başladığım da çok heyecanlı ve umutluydum. Öğretmenlerim sorarlardı büyünce ne olacaksın. Hayalimde hep avukat olmak vardı ve hep avukat olacağım milletimin hakkını savunacağım derdim. Şimdi büyüdük liseli olduk. Her gün korkuyla uyansam bile hayalimden vazgeçmedim. Devam ediyorum bu yolda. Şimdi eğitim hakkım elimden alındı. Halkım göç etti. Öğretmenlerim bıraktı beni. Gelecek diye bir şey bırakmadılar. Ama bu yolda yürüyeceğim. Kardeşlerim için milletim için BARIŞ İSTİYORUM BARIŞ. EŞİT OLMAK İSTİYORUM.

(15 yaş)

 İnsanlık mı bu yapılanlar?

 

Yasadığımız yerde rahat ve de huzur içinde yaşamıyorsak neyin anlamı var. Bizlerin oyun oynayacağı yerde, top oynayacağı yerde devletin attığı top mermilerini görüyoruz. Her sabah huzur içinde uyanmak yerine top, ateş sesleriyle uyanıyoruz. Biz geleceğimizi düşünmek yerine gecen dakikaları düşünüyoruz. Hayallerimiz yarım, yüreklerimiz buruk… Her ölüm haberinde hepimizin yüreğinden bir parça kopuyor. İnsan değiller, insanları da insan yerine koymuyorlar. Kim ne derse desin İNSANLIK ÖLMÜŞ şu an. Barış, kardeşlik ve de huzur içinde yasamak varken neden böyle yasıyoruz. Hayatta, neden yüzlerde mutluluk olacağı yerde hüzün var yüzlerde. Yeter diyorum bu zulme, bu vahşete yeter… Ağlamasın anneler, yok olmasın umutlarımız. Hayallerimiz, geleceğimiz ve en önemlisi de huzur içinde yaşayabileceğimiz günlerimiz.

(14 yaş)